ΚΙΒΩΤΟΣ

...Ταξιδεύοντας στο χρόνο, με φίλους που δεν πρόλαβαν να "μεγαλώσουν"... Και όλο ταξιδεύουμε μαζί, αναζητώντας το Νησί της Ελευθερίας των Ανθρώπων...




Παρασκευή 18 Μαρτίου 2016

Αφρατί, γνωρίστε τους γέροντες ερημίτες της σύγχρονης Κρήτης


Χωρίς ρεύμα και νερό, αφού η πηγή από την οποία έπαιρναν νερό για να το πιουν έχει τώρα μολυνθεί, ζουν σε ένα μικρό, ερειπωμένο μετόχι με την ονομασία "Αφρατί", δύο χιλιόμετρα κάτω από την Άνω Βιάννο, δύο ηλικιωμένοι άνθρωποι, ο Μιχάλης Μπιτσακάκης και η σύζυγός του Νίκη.
Ο οικισμός Αφρατί, με θέα το Λυβικό πέλαγος



Η "Νέα Κρήτη" τους ανακάλυψε χθες, σε οδοιπορικό στη Βιάννο, και κατέγραψε τα δικαιολογημένα παράπονά τους, να βλέπουν τη σωλήνα του καθαρού νερού να περνάει κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια τους, έξω από το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης. Ο Δήμος Βιάννου δεν τους άφησε παροχή επικαλούμενος... τεχνικούς λόγους!
Ο κ. Μιχάλης και η κα. Νίκη, έχουν ο ένας τη συντροφιά του άλλου.

Το εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης, δεσπόζει στον οικισμό.

Ο πολιτισμός δεν πέρασε ποτέ από το ερειπωμένο, σήμερα, μετόχι, που κάποτε δεν είχε καν δρόμο. Και ο μόνος δρόμος που φτιάχτηκε από τη ΜΟΜΑ είναι πολύ επικίνδυνος και η κατάσταση χειροτερεύει διαρκώς. Τα επιβατικά αυτοκίνητα κατεβαίνουν πολύ δύσκολα και για ασθενοφόρο, αν παραστεί ανάγκη, ούτε συζήτηση...

Μάλιστα, οι δύο ηλικιωμένοι πέρυσι είχαν ένα πολύ σοβαρό ατύχημα, όταν το αυτοκίνητό τους ανετράπη και έπεσε σε πολύ μεγάλο βάθος. Για να ανασυρθούν στήθηκε μεγάλη επιχείρηση, ενώ για να μεταφερθούν στο νοσοκομείο χρησιμοποιήθηκαν αγροτικά αυτοκίνητα!

Μετόχι "ξεχασμένο"

Αρχίζοντας να κατεβαίνουμε από την πλατεία της Άνω Βιάννου, μας κίνησε την περιέργεια αυτό το μετόχι και αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε. Εκεί λοιπόν συναντήσαμε το ζευγάρι των ηλικιωμένων.



Η κυρία Νίκη μας δείχνει τα φάρμακα που παίρνει. Ένα σωρό φάρμακα που για να συντηρηθούν χρειάζονται ψυγείο. Ειδικά μετά το ατύχημα με το αυτοκίνητο, η υγεία τους κλονίστηκε ακόμα περισσότερο...
Ο κυρ Μιχάλης θυμάται: «Πριν την Κατοχή άρχισαν εδώ να έρχονται οι πρώτες οικογένειες Βιαννιτών και να στήνουν το νοικοκυριό τους. Περίπου στις αρχές της δεκαετίας του '90 το μετόχι είχε αρχίσει πια να ερημώνει για τα καλά. Οι ηλικιωμένοι πέθαιναν και οι νέοι εγκατέλειπαν το μετόχι. Αλλά για πολλά χρόνια ζούσαν εδώ ολόκληρες οικογένειες με παιδιά»...

Χαλάσματα και ερειπωμένα σπίτια, ότι απέμεινε από έναν οικισμό που άλλοτε έσφιζε από ζωή.

Η κυρία Νίκη μάς περιέγραψε την αρμονική σχέση που είχαν μεταξύ τους οι οικογένειες αυτές. «Βεγγερίζαμε κάθε βράδυ, με τα παραμύθια που λέγανε οι παλιοί τότε. Ανάβαμε τα τζάκια και καθόμασταν με το λυχναράκι. Λέγανε οι γεροντότεροι ιστορίες για τον πόλεμο και οι γυναίκες παραμύθια και ιστορίες στα παιδιά. Και περνούσε ευχάριστα η ώρα μας. Τώρα έχουμε μείνει εδώ ολομόναχοι και αν δε βρεθεί λύση με το νερό, τώρα στα γηρατειά μάς αναγκάζουνε να φύγουμε»...

Ο φούρνος του χωριού.

Τα παιδιά έπρεπε το χειμώνα ή να μένουν στη γιαγιά και τον παππού στη Βιάννο, ή να τα μεταφέρουν κάθε πρωί οι πατεράδες τους με τα γαϊδουράκια για να πάνε στο σχολείο.

«Όταν υπήρχε κακοκαιρία, ήμασταν αποκλεισμένοι. Εγώ θυμάμαι το μωρό να κρατάω στα χέρια και να ανηφορίζω για να το πάω στη Βιάννο στο γιατρό», θυμάται η κυρία Νίκη!

Στην ερώτησή μας «πώς τα βγάζατε πέρα έτσι απομονωμένοι όπως ήσασταν;», η κ. Νίκη μάς είπε: «Καλλιεργούσαν τότε οι άνθρωποι εδώ. Είχαν τα αλώνια τους. Είχαν τα ζωντανά τους. Και ζούσαμε καλά»...

Τώρα πια, στους δρόμους του οικισμού περιδιαβαίνουν μονάχα ο κ. Μιχάλης και η κα. Νίκη

Πριν από τρία χρόνια, τα παιδιά τους διέθεσαν λίγες οικονομίες που είχαν και τους έβαλαν δύο καθρέπτες φωτοβολταϊκού. Αλλά όταν υπάρχει κακοκαιρία, δεν έχουν ρεύμα και δεν μπορούν να συντηρήσουν εύκολα τα φάρμακά τους.

Ακόμη και αν όλα είναι δύσκολα πια, το κέρασμα δε λείπει ποτέ από το σπίτι τους.

Σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε στη συνέχεια με το ένα παιδί της οικογένειας, τον Δημήτρη, μας είπε χαρακτηριστικά: «Εγώ θυμάμαι κάποια ξαδέλφια μου που είχαν εδώ ένα αλώνι και κάνανε το αλώνισμα με τα γαϊδούρια. Ο κόσμος ζούσε παράγοντας τα δικά του προϊόντα. Πολύ δύσκολα χρόνια, αλλά ξένοιαστα»...

Το νερό περνάει από την εκκλησία. Λίγα μέτρα μόνο μια σωλήνα χρειάζεται και το μοναδικό σπίτι που παραμένει στο μετόχι, αυτό του Μιχάλη Μπιτσακάκη και της γυναίκας του Νίκης, θα έπαιρνε καθαρό νερό για πόσιμο...
Το νερό

«Εμείς πάντα όλοι πίναμε νερό από μια πηγή. Αλλά εδώ και αρκετά χρόνια μάς έχουν πει ότι το νερό είναι ακατάλληλο. Και μας φέρνουν τα παιδιά μπουκάλια για να πίνουμε. Όμως, όταν ξεμένουμε από νερό, πίνουμε από το μολυσμένο. Τι να κάνουμε όταν διψούμε και δεν έχουμε;», λέει ο κύριος Μιχάλης.

Πάντως, αυτό που δεν μπορούν να μη σχολιάσουν είναι ότι πριν από τρία χρόνια ο Δήμος Βιάννου πέρασε λίγα μέτρα πιο πάνω από το μετόχι τη σωλήνα για να υδροδοτήσει μερικά σπίτια που βρίσκονται πιο κάτω, καθώς και την περιοχή του Κερατόκαμπου. Μια παροχή ζήτησαν και οι τελευταίοι κάτοικοι στο Αφρατί, αλλά οι αρμόδιοι του Δήμου επικαλέστηκαν τεχνικούς λόγους και τους το αρνήθηκαν.

Ήταν επίσης τότε που ανοίχτηκε πιο κάτω από το "Αφρατί", από το Δήμο Βιάννου, μια γεώτρηση. «Βρήκαν πολύ νερό και εξαιρετικής ποιότητας, όπως μας είπαν», μας λέει ο κ. Μιχάλης. «Αλλά, για να μην πληρώσουν για να φέρουν ρεύμα και να δουλέψουν τη γεώτρηση, προτίμησαν να την εγκαταλείψουν»!
Τα σπίτια που άφησαν πίσω τους όσοι εγκατέλειψαν το Αφρατί, τις προηγούμενες δεκαετίες.

Εύχονται πάντως και ελπίζουν στην κατανόηση του δημάρχου Βιάννου Παύλου Μπαριτάκη, περιμένοντας κάποια στιγμή να δουν κι εκείνοι τρεχάμενο νερό στο φτωχικό τους σπίτι.

Ακόμη και μέσα στα χαλάσματα, η φύση βρίσκει τον τρόπο να δώσει χρώμα και χώρο στη ζωή.

Ρεπορτάζ:Χριστόφορος Παπαδάκης


Φωτογραφιες Νίκος Χαλκιαδάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια: