Ο "Καλός Κύριος", τα εξαθλιωμένα κορίτσια και η εκμετάλλευση των παιδιών εις τους αιώνας των αιώνων...

Ο "Καλός ηλικιωμένος Οικογενειάρχης Κύριος" με τα λεφτά του, (καθότι επιχειρηματίας με γεμάτη πορτοφόλα και ένα...αξιοσέβαστο όνομα στην κοινωνία της Κέρκυρας ιδιαίτερα σήμερα που οι περισσότεροι σφίγγουμε το ζωνάρι), εκμεταλλευόταν τη φτώχεια της οικογένειας και την ηλιθιότητα της μητέρας. Και βίαζε επί σειρά ετών τα δυο ανήλικα κοριτσάκια, εμφανιζόμενος σαν..."στοργικός" και "ευεργέτης" και "καλός χριστιανός"... 

Του Χριστόφορου Παπαδάκη

Και στη Βιομηχανική Επανάσταση οι "φιλέσπλαχνοι" βιομήχανοι, οι "καλοί χριστιανοί" εκείνης της περιόδου, που κάθε Κυριακή πήγαιναν στην εκκλησία και έψαλλαν για να έχουν βοήθεια απ΄ Το Θεό, έβαζαν τα παιδιά να δουλεύουν στα έγκατα της γης, για να μην...τα αφήσουν να πεθάνουν απ΄ την πείνα, βιάζοντας τις ψυχούλες τους για ακόμα περισσότερα λεφτά... 

Ω, τι καλοί "άνθρωποι" που είναι όλοι αυτοί, εις τους αιώνας των αιώνων! 

Όπως γράφει το newsit.gr

Σάλος από την υπόθεση που αποκαλύπτεται στην Κέρκυρα με πρωταγωνιστή έναν επιχειρηματία που δραστηριοποιείται στον Βόλο και θύμα ένα 14χρονο κορίτσι που βρέθηκε να παλεύει μαζί του για να αποφύγει τον βιασμό. Ο 60χρονος δράστης οδηγήθηκε στον ανακριτή της Κέρκυρας μετά τη σύλληψή του μέσα στο ξενοδοχείο που διέμενε με τη μικρή. Η υπόθεση αποκαλύφθηκε και έφθασε στη δικαιοσύνη χάρη στην παρατηρητικότητα υπαλλήλων ξενοδοχείου της Μέσης Κέρκυρας, οι οποίοι άκουσαν περίεργους θορύβους και φωνές από το δωμάτιο στο οποίο διέμενε ο 60χρονος με το κορίτσι, το οποίο είχε εμφανίσει ως κόρη του.

Οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου δεν έμειναν απαθείς. Ενημέρωσαν την αστυνομία και πολύ γρήγορα ο παιδεραστής επιχειρηματίας βρισκόταν με χειροπέδες. Όπως διαπίστωσαν ο άνδρας είχε επιχειρήσει να βιάσει το κορίτσι, το οποίο αντιστάθηκε στις ορέξεις του, με τις φωνές του να ξεσηκώνουν όλο το ξενοδοχείο. Αμέσως μετά αποκαλύφθηκαν όλα όσα είχαν προηγηθεί. Διαπιστώθηκε πως η μικρή έφυγε από το Βόλο εν γνώσει της μητέρας της, που επίσης συνελήφθη για παραμέληση εποπτείας ανηλίκου.

Σύμφωνα με τα όσα έχουν γίνει γνωστά, ο επιχειρηματίας ασελγούσε σε βάρος του κοριτσιού τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ κατά το παρελθόν φέρεται να είχε αντίστοιχη «σχέση» με την 18χρονη, σήμερα, αδελφή της 14χρονης. Οι δύο αδερφές προέρχονται από πολύ φτωχή οικογένεια και ο επιχειρηματίας το ήξερε. ο εκμεταλλευόταν και ικανοποιούσε τις αρρωστημένες του ορέξεις.

Πολλές φορές πλήρωνε το ενοίκιο της οικογένειας και άλλες έκανε δώρα με αποκλειστικό στόχο όπως φαίνεται να έχει τη συγκατάθεση της μάνας. Ο δράστης που είναι παντρεμένος και πατέρας ενός παιδιού προσφέρθηκε πριν από λίγες μέρες να πάει διακοπές και να πληρώσει τα έξοδα της μικρής στην Κέρκυρα. Η μητέρα δέχθηκε ξανά, όμως αυτή τη φορά το έγκλημα δεν έμεινε σκεπασμένο...

ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ
Η κοινωνία του Καρόλου Ντίκενς

(Αναδημοσιεύω άρθρο από την Κατερίνα Πρίφτη)

Ήταν η κοινωνία του Καρόλου Ντίκενς, συγγραφέα του «Όλιβερ Τουίστ». Σημαντικός αριθμός ορφανών ή παιδιών φτωχών οικογενειών εργάζονταν σε εργοστάσια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, ανθρακωρυχεία, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγεία, ως καθαριστές καμινάδων κ.α.

"Τα κορίτσια μου έπιανα δουλειά στις 3 το πρωί τελείωναν στις 10 το βράδυ... Τα τραντάζαμε διαρκώς ενώ τα ντύναμε για να ξυπνήσουν...Έπρεπε να τα κουνάμε συνέχεια και όταν τα ταΐζαμε κι αυτά διαρκώς τα έπαιρνε ο ύπνος με το φαΐ στο στόμα"

Σάμουελ Κούλσον, πατέρας κοριτσιών- εργατριών

Πολλά από τα παιδιά ξεκινούσαν τον εργασιακό τους βίο ακόμη και από την ηλικία των πέντε ετών και βρίσκονταν στο απόλυτο έλεος των αφεντικών τους η οποίοι συχνά τα απασχολούσαν ακόμη και επί 16 ώρες την ημέρα, χωρίς καν διάλειμμα για φαγητό. Τα παιδιά δε που καθάριζαν καμινάδες συχνά δεν τα τάιζαν για να μην αναπτυχθούν ή παχύνουν και δεν μπορούν να «γλιστρήσουν» μέσα σε αυτές. Τα αφεντικά τους είχαν απόλυτη ελευθερία να επιβάλλουν την πειθαρχία διά της άσκησης σωματικής βίας- με κάθε πρόσφορο μέσο- ενώ ο ψυχολογικός εκβιασμός ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Οι συνθήκες εργασίας ήταν απερίγραπτες και κατά κανόνα τα καθήκοντα που αναλάμβαναν οι μικροί εργάτες ήταν τα πιο επικίνδυνα. Τα ατυχήματα ή δυστυχήματα ήταν συνηθισμένα, ενώ τα περισσότερα από τα παιδιά παρουσίαζαν προβλήματα στην ανάπτυξη ή εμφάνιζαν μόνιμα προβλήματα υγείας και κυρίως μυοσκελετικές παραμορφώσεις, δερματικές ασθένειες και πνευμονικά προβλήματα.

Kατά τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα όταν το ζήτημα της παιδικής εργασίας και η ανάγκη να τεθούν κανόνες που θα περιόριζαν την αυθαιρεσία των εργοδοτών τέθηκε σε ανώτατο επίπεδο. Όπως όμως αποδείχθηκε οι αντιστάσεις των επιχειρηματιών ήταν μεγάλες και το θέμα είχε δυναμική που προκάλεσε σοβαρές αναταράξεις στη Βουλή των Κοινοτήτων διαιρώντας τις κατά παράδοση συμπαγείς κοινοβουλευτικές ομάδες, των Φιλελεύθερων και των Συντηρητικών.

Τα πρώτα δικαιώματα μέσα από τις αφηγήσεις των παιδιών

Οι πρώτοι νόμοι (Factory Acts) υιοθετήθηκαν το 1819, μετά μάλιστα από την επίμονη στάση του βιομήχανου Ρόμπερτ Όουεν, αλλά τα βήματα που έγιναν δεν ήταν αρκετά τολμηρά αφού οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες. Οι περιορισμοί δεν αφορούσαν όλους τους κλάδους ενώ το ηλικιακό όριο των 9 ετών και ο περιορισμός του ωραρίου στις 12 ώρες, ουσιαστικά δεν τηρήθηκαν ενώ αργότερα ο νόμος ουσιαστικά «ακυρώθηκε» με δικαστικές αποφάσεις.

Υπήρχαν όμως αρκετοί επίμονοι, όπως αποδείχθηκε, υποστηρικτές της ανάγκης να τεθούν αυστηρότεροι κανόνες οι οποίοι θα συνδυάζονταν με τα δικαίωματα των παιδιών στην εκπαίδευση, στην ξεκούραση και στο παιχνίδι.

"Γεμίζω ένα καρότσι με 100 ως 140 κιλά κάρβουνο, το δένω με την αλυσίδα του απ’ τη μέση μου και το μεταφέρω σέρνοντάς το 300-350 μέτρων, μέσα σ’ ένα άνοιγμα 60 ή 70 εκατοστών γεμάτο νερά και λάσπες. Σέρνομαι στη γη με τα χέρια και τα πόδια".

17χρονη εργάτρια Μεταξύ αυτών ο Συντηρητικός Ρίτσαρντ Όλστερ ο οποίος συγκλόνισε τη Βρετανία με τη δημοσίευση επιστολής του υπό τον τίτλο «Η σκλαβιά του Γιόρκσάιρ» μετά το θάνατο 17 παιδιών - εργατών σε εργοστάσιο στον Κόλν Μπρίτζ. Σε αυτή περιέγραφε τις φρικώδεις συνθήκες εργασίας παιδιών στα εργοστάσια βασιζόμενος μάλιστα σε πληροφορίες από έναν ιδιοκτήτη εργοστασίου.

Από τους μεγαλύτερους όμως μαχητές των δικαιωμάτων των παιδιών, αν και όχι με το πλήρες σημερινό περιεχόμενο, ήταν ο Μάικλ Σάντλερ και ο Λόρδος Άσλεϋ της συντηρητικής πτέρυγας ο οποίος συγκρούστηκε ανοιχτά με τους κομματικούς του συντρόφους τους οποίους κατηγόρησε ότι δεν στήριζαν την προσπάθειά του σε αντίθεση με τους αντιπάλους του, του κόμματος των Φιλελευθέρων.

Ο Σάντλερ αρχικά και ο λόρδος Άσλευ στη συνέχεια, ανέλαβαν να συγκεντρώσουν όλο το απαραίτητο υλικό, λαμβάνοντας καταθέσεις προκειμένου να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη εικόνα για τις συνθήκες εργασίας των ανηλίκων.


Η ‘’Επιτροπή Παιδικής Εργασίας στα Εργοστάσια’’, συγκέντρωσε ένα τεράστιο όγκο καταθέσεων οι οποίες καταχωρήθηκαν σε βιβλίο, έφεραν αύξοντα αριθμό και μαζί με το πόρισμα της Επιτροπής τέθηκαν υπ’ όψιν της κυβέρνησης. Αυτό το αρχείο αποτελεί μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς στους μελετητές θεμάτων παιδικής εργασία κυρίως γιατί περιλαμβάνει καταθέσεις των ίδιων των παιδιών.

Αυτό άλλωστε είναι και ένα ένα από τα πλέον αξιοσημείωτα στοιχεία του έργου της Επιτροπής. Ο λόγος δίδεται στα παιδιά. Οι μικρές και μικροί εργάτριες και εργάτες, στο πλαίσιο του έργου της Επιτροπής αποκτούν φωνή κάτι που εκείνη την εποχή ήταν ανήκουστο ακόμη και για τους ενήλικες εργάτες. Οι αφηγήσεις τους για τους εξουθενωτικούς όρους εργασίας στους οποίους αναγκάζονταν να πειθαρχήσουν και οι συνέπειες αυτών «ζωντάνεψαν» μέσα στις αίθουσες συνεδριάσεων της Επιτροπής και άνοιξαν το δρόμο για να συζητηθεί για πρώτη φορά, ουσιαστικά, το θέμα «δικαιώματα του παιδιού».

Τελικά μετά από αρκετές οπισθοχωρήσεις, εκπτώσεις, αντιπαλότητες και κοινοβουλευτικές μάχες, το 1833 πέρασε νόμος ο οποίος απαγόρευε τελικά την εργασία σε παιδιά κάτω των 9 ετών- αν και όχι σε όλους τους κλάδους- ενώ ακολούθησαν αρκετες ακόμη νομοθετικές πράξεις που σταδιακά μείωσαν τη διάρκεια εργασίας στις 8 ώρες ενώ εισήχθη και πρόβλεψη για τουλάχιστον δύο ώρες εκπαίδευσης ημερησίως. Αυτά ήταν τα πρώτα ουσιαστικά βήματα ενώ αργότερα, το 1901 νέος νόμος προέβλεπε, μεταξύ άλλων, την απαγόρευση εργασίας σε παιδιά μικρότερα των 12 ετών. οι αγώνες όμως κατά της παιδικής εργασίας συνεχίστηκαν και...συνεχίζονται.

Ήταν η κοινωνία του Καρόλου Ντίκενς, συγγραφέα του «Όλιβερ Τουίστ». Σημαντικός αριθμός ορφανών ή παιδιών φτωχών οικογενειών εργάζονταν σε εργοστάσια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, ανθρακωρυχεία, κλωστοϋφαντουργία, ναυπηγεία, ως καθαριστές καμινάδων κ.α.

Κάπως, έτσι άνοιξε ο δρόμος για να φτάσουμε στη Διεθνή Συνθήκη για τα Δικαιώματα του Παιδιού του ΟΗΕ (1989), χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται από τη Συνθήκη, είναι πάντα σεβαστά ακόμη και από τις συμβαλλόμενες χώρες…

Κάποιες μάλιστα από τις ιστορίες που διηγήθηκαν τα παιδιά- εργάτες της Βρετανίας, αντιστοιχούν σε σημερινές ιστορίες παιδιών ανά τον κόσμο που συνεχίζουν να μην έχουν φωνή…
(http://www.huffingtonpost.gr/2014/11/19/paidia-biomixaniki-epanastash-dikaiwmata_n_6170186.html)

Καταλήγοντας:
Σας παρέθεσα την ιστορία με τον παιδεραστή - επιχειρηματία της Κέρκυρας και αμέσως παρακάτω, το άρθρο για την κοινωνία του Καρόλου Ντίκενς με τα δράματα και τα πάθη των παιδιών που δούλευαν χωρίς δικαίωμα στα εργοστάσια ακόμα και στα ανθρακωρυχεία, για λογαριασμό των πλουσίων της λεγόμενης Βιομηχανικής Επανάστασης, που είχαν πάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου. Ο ένας ικανοποιεί πάνω στο παιδί τις αρρωστημένες του ορέξεις για σεξουαλικούς λόγους. Και εκείνοι ικανοποιούσαν πάνω στο παιδί, τις ορέξεις τους για μεγιστοποίηση της παραγωγικής διαδικασίας με απώτερο σκοπό το κέρδος το οικονομικό. Τι δεν καταλαβαίνεις;