Αυτές τις μέρες ήταν σαν να κοιταχτήκαμε σε έναν καθρέφτη. Κι αυτό που είδαμε θα πρεπε να μας έχει -τουλάχιστον- τρομάξει. Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε μια μέρα πριν την 4η Απρίλη της ντροπής. Και λες μετά, εδώ καταργούμε τη Συνθήκη της Γενεύης, με τον Φαμπρ και τον Μπαλτά θα ασχολούμαστε; Κι όμως, κατά ένα περίεργο τρόπο, νομίζω ότι όλα σχετίζονται…
Όπως σε όλα τα πράγματα που κάνει αυτή η κυβέρνηση εδώ και ενάμιση χρόνο, υποτίθεται ότι και η «παρεξήγηση» -όπως το χαρακτήρισε (όχι και τόσο εύστοχα) ο Α. Μπαλτάς- με το «Ελληνικό Φεστιβάλ» προέκυψε μόλις προχτές, στο θέατρο Σφενδόνη. Μιας και προέκυψε προχτές, χρειάζεται να λυθεί και με μια «έκτακτη απόφαση» -από το προσφυγικό ως τον πολιτισμό, το (κυβερνητικό) μοτίβο είναι ολόιδιο…
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι το πρόβλημα έλλειψης οποιασδήποτε πολιτικής που να αφορά τους θεσμούς (και όχι τα πρόσωπα) στο σύγχρονο πολιτισμό, έχει κλείσει ήδη ενάμιση χρόνο υπό την αιγίδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ (και δεκαετίες με τους προηγούμενους). Και βέβαια αυτό δεν αφορά μονάχα το Ελληνικό Φεστιβάλ -για το οποίο έγινε τώρα ο ντόρος- αλλά εξίσου το Εθνικό Θέατρο, το Μέγαρο Μουσικής (αφού πλέον το… αγοράσαμε), το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και πάει λέγοντας…
Μόνο που στην περίπτωση του πολιτισμού, it takes two to tango. Αυτή η έλλειψη πολιτικής απολαμβάνει σε μεγάλο βαθμό τη συνευθύνη αυτού που αυτοαποκαλείται «καλλιτεχνικός κόσμος» (για να μην παρεξηγηθώ: τον όρο αυτό, και μάλιστα σε εισαγωγικά, θα χρησιμοποιήσω στο εξής για να περιγράψω όσους έχουν την εξουσία να «ορίζουν» -μέσω της δυνατότητας έκφρασης λόγου στη δημόσια σφαίρα- το τι λέει και τι θέλει ο «καλλιτεχνικός κόσμος» της χώρας. Μιλώ λοιπόν για αυτούς που έχουν αυτή την «εξουσία»). Το επεισόδιο με τον Φαμπρ απλώς ανέδειξε το πρόβλημα που προϋπήρχε -και προφανώς δεν το θεράπευσε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ:
http://dkoutsoumpa.gr/2016/04/post=214/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου